Jestem 11 dni po usunięciu trzonu macicy, mam 47 lat. Czuję się dobrze, dolegliwości są niewielkie. Czasami pobolewa dól brzucha, zwłaszcza podczas dłuższego trzymania moczu. Chciałabym zacząć już ćwiczyć, uwielbiam jazdę na rowerze. Przed amputacją trzonu dużo ćwiczyłam. Lek. Bartłomiej Grochot. 77 poziom zaufania. Witam. Rekonwalescencja po takim zabiegu zwykle wynosi 6 tygodni. Lecz proszę skontaktować się z ginekologiem. redakcja abczdrowie Odpowiedź udzielona automatycznie. Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników. Poniżej znajdziesz do nich odnośniki: 82 poziom zaufania. Witamy, Trudno z racji odległości i możliwości przeprowadzenia wywiadu oraz badania odpowiedzieć jednoznacznie na zadane przez Panią pytanie. W związku z tym proponujemy konsultację stacjonarną z lekarzem ginekologiem, który po precyzyjnym badaniu będzie mógł zdecydować o dalszym postępowaniu i ewentualnym Utrzymuj napięcie przez 3-5 sekund, a następnie przez kolejne 3-5 sekund je rozluźniaj. Ćwiczenie wykonuj rytmicznie, zaczynając od 5 powtórzeń. Z upływem, czasu, np. z tygodnia na tydzień, zwiększaj liczbę powtórzeń i czas trwania napięcia mięśni Kegla. Łatwiej jest napinać mięśnie Kegla z wdechem i rozluźniać na wydechu. . Podjęcie decyzji o usunięciu macicy i jajników nie jest łatwe ani dla lekarza, ani tym bardziej dla kobiety. Wiele kobiet uważa, że po takiej operacji nie są już w pełni kobietami. Jak wygląda życie po usunięciu macicy i jajników, na co należy się przygotować i czego oczekiwać? Czym jest zespół policystycznych jajników? Usunięcie macicy i jajników to poważna operacja. Wskazaniem do usunięcia przydatków (tak mówi się o macicy i jajnikach) mogą być mięśniaki, torbiele, endometrioza czy nowotwór. Jak taki zabieg wpłynie na samopoczucie kobiety i jak będzie przebiegała rekonwalescencja, zależy od przyczyny, zakresu operacji i... wieku pacjentki. Jeżeli jest kilka lat przed menopauzą, konsekwencje są duże, bo wcześniej zacznie przekwitać. Bywa jednak, że takiemu zabiegowi musi się poddać 20–30-letnia kobieta. Wówczas sytuacja staje się jeszcze bardziej skomplikowana. Posłuchaj, jak wygląda życie po usunięciu macicy i jajników. To materiał z cyklu DOBRZE POSŁUCHAĆ. Podcasty z poradami. To view this video please enable JavaScript, and consider upgrading to a web browser that supports HTML5 video Usunięcie jajników: przyspieszona menopauza Produkowane przez jajniki hormony płciowe odpowiadają nie tylko za gotowość kobiety do zapłodnienia. Mają wpływ na funkcjonowanie całego organizmu. Po usunięciu jajników niemal u stu procent pacjentek – już w pierwszej lub drugiej dobie po zabiegu – występują ostre objawy (nazywane wypadowymi) związane z przekwitaniem: uderzenia gorąca, kołatanie serca, intensywne poty. Zmiany przebiegają tak gwałtownie, że wymagają szybkiej interwencji lekarskiej. Dlatego w krótkim czasie po operacji kobieta powinna otrzymać dużą dawkę estrogenów. Bez nich dalsze prawidłowe leczenie jest trudne. Niemożna bowiem jednoznacznie stwierdzić, czy występujące objawy są powikłaniem pooperacyjnym, czy świadczą o sztucznie wywołanej przyśpieszonej menopauzie. Utratę przydatków można uznać za rodzaj chirurgicznej kastracji. Bez względu na to, czy wycięto jeden, czy dwa jajniki, usunięto samą macicę, czy razem z jajnikami. Usunięcie jajników: konieczne wsparcie hormonalne Po usunięciu obu jajników w organizmie kobiety prawie nie ma estrogenów. Dzieje się tak, bo hormony nie mogą być magazynowane. Albo są na bieżąco produkowane i ciało z nich korzysta, albo muszą być dostarczone z zewnątrz, np. w postaci tabletek. Jeżeli podczas zabiegu pozostawiono macicę, kuracja musi polegać na podawaniu estrogenu, progestagenu, a czasem i niewielkiej dawki androgenu, męskiego hormonu, który wpływa na aktywność życiową, podnosi libido, a więc zwiększa ochotę na seks. Im młodsza pacjentka, tym dłuższy czas podawania hormonów. Aby nie doszło do niedomagania innych narządów, np. serca, wątroby czy trzustki, kobieta – na indywidualnie dobranej terapii – powinna dotrwać do tzw. średniego wieku przekwitania, czyli do około 51. roku życia. Jeśli operacja była wykonana np. w 38. roku życia, to przez 13 lat warto przyjmować leki hormonalne. Bez takiego wsparcia starość nadchodzi wcześniej niż u rówieśniczek. Ale na tym nie kończą się kłopoty. U kobiety pozbawionej jajników o wiele wcześniej zaczyna się osteoporoza, wzrasta ryzyko wystąpienia zawału serca. Zegar biologiczny tyka szybciej – starzenie jest przyśpieszone o 10 lat. Panie, które chcą jak najdłużej zachować młodość, powinny zdać się na wybór, jakiego dokona lekarz. Błędem, który dość często popełniają, jest całkowite przerzucanie się na preparaty z tzw. fitohormonami (aktywnymi związkami pochodzenia roślinnego). Mogą one wspierać organizm tylko wtedy, gdy sam jeszcze wytwarza hormony płciowe, np. kiedy zbliżamy się do menopauzy. Przy braku przydatków, czyli głównego wytwórcy tych hormonów, moc takich preparatów jest niewystarczająca. Jeszcze kilka lat temu uważano, że jeśli usuwa się macicę, należy także usunąć jajniki, by w przyszłości uniknąć ryzyka wystąpienia raka jajnika. Dziś wielu lekarzy uważa, że jest to postępowanie niewłaściwe. Z ostatnich doniesień naukowych, opublikowanych dwa miesiące temu w USA, dotyczących usuwania jajników jasno wynika, że jest to proces przyśpieszający starzenie się oraz rozwój miażdżycy. Okazało się również, że umieralność wśród kobiet pozbawionych jajników jest nieco wyższa niż w grupie, której pozostawiono oba jajniki. Usunięcie przydatków z powodu choroby nowotworowej wymaga zupełnie innego postępowania leczniczego. Po operacji konieczne jest wykonanie naświetlań lub zastosowanie chemioterapii. Rodzaj leczenia zależy zazwyczaj od zaawansowania choroby nowotworowej przed jej rozpoznaniem. Im później to nastąpi, tym bardziej skomplikowane metody leczenia po zabiegu. Po usunięciu jednego jajnika Jeśli zostały zachowane jeden jajnik i macica, sytuacja jest inna, chociaż i w tym przypadku istnieje możliwość wcześniejszego wchodzenia w menopauzę. Zwykle jednak organizm dobrze radzi sobie w takiej sytuacji. Dlatego wtedy, kiedy brak jest powodów medycznych, nie stosuje się terapii hormonami. Z macicą i jednym jajnikiem, a nawet tylko jego fragmentem, można mieć dzieci. Jeżeli więc nie planujesz potomstwa, pomyśl o odpowiedniej dla siebie antykoncepcji. Pamiętaj tylko, że kobiety, które palą papierosy i ukończyły 35 lat, nie powinny przyjmować estrogenów (ani w tabletkach, ani w plastrach czy pierścieniach dopochwowych). Jeśli chcą korzystać z takiej formy zabezpieczenia, muszą zerwać z nałogiem. Usunięcie jednego jajnika, części macicy, trzonu macicy Nawet jeżeli usunie się jeden jajnik i część macicy, proces starzenia się organizmu może być przyśpieszony. Tak samo, gdy usunięty został trzon macicy. Przyczyną takiej reakcji organizmu jest mniejsze niż przed operacją ukrwienie w tym rejonie ciała. Dlaczego? W trakcie operacji usuwa się oprócz niepokojącej zmiany także część naczyń krwionośnych doprowadzających krew do pozostawionych narządów. Ocalały jajnik jest gorzej odżywiany (np. w efekcie obrzęku pooperacyjnego), bo dochodzi do niego mniej krwi. Z czasem staje się coraz słabszy i mniej wydajny. Pracując za dwóch, szybciej się starzeje, dlatego kobieta wcześniej wchodzi w okres menopauzy – nie w wieku 51–55 lat, ale nawet już około 44. roku życia. Organizm kobiety jest tak zbudowany, że nawet niewielka ingerencja w funkcjonowanie układu płciowego czy hormonalnego może przyśpieszyć przekwitanie. Bywa, że objawy zwiastujące menopauzę pojawiają się wolno i są mylone np. z przemęczeniem, przepracowaniem lub sezonowym osłabieniem. Gdy brakuje macicy Po usunięciu samej macicy należy przyjmować tylko estrogeny. Niekiedy, aby zwiększyć chęć do życia i zainteresowanie seksem, potrzebne są niewielkie dawki androgenów. Kobieta po takiej operacji nie ma menstruacji, ale może odczuwać zmiany, które nieco przypominają te z czasów regularnego miesiączkowania. Dzieje się tak, bo jajniki wciąż pracują. W pewnym momencie pojawiają się jednak objawy związane z menopauzą, czyli uderzenia gorąca, kołatanie serca, bezsenność, brak koncentracji. Bywa i tak, że jedynym objawem przekwitania jest przewlekłe, nieuzasadnione zmęczenie, ospałość, szybkie przybieranie na wadze oraz niechęć do seksu. Taka sytuacja zawsze wymaga interwencji i kontroli lekarza. Rehabilitacja po usunięciu macicy i jajników U każdej kobiety, która podda się operacji usunięcia przydatków, czas rekonwalescencji przebiega inaczej. Zazwyczaj zależy od ogólnej kondycji fizycznej, innych schorzeń i psychicznego nastawienia. Jeszcze w szpitalu należy rozpocząć delikatną gimnastykę, by nie dopuścić do powstania zrostów. Im wcześniej wstaniemy z łóżka, tym lepiej. Ale przede wszystkim należy się uzbroić w cierpliwość. Niekiedy potrzeba długich miesięcy, by organizm przyzwyczaił się do nowej sytuacji. Czas przebywania na zwolnieniu lekarskim kobieta powinna przeznaczyć na usprawnienie ciała. Do pracy zwykle można powrócić już po kilku tygodniach, ze współżyciem seksualnym trzeba odczekać ok. 6 tygodni. W czasie rekonwalescencji należy szczególnie dbać o właściwą dietę, która ułatwia regularne wypróżnienia. Jeśli zabieg był wykonany tradycyjnym cięciem (a nie laparoskopowo), przez najbliższy rok warto nosić wyższe majtki, by brzuch wrócił do normy. miesięcznik "Zdrowie" Anna Jarosz - artykuł pochodzi z miesięcznika "Zdrowie" | Konsultacja: dr n. med. Małgorzata Bińkowska, specjalista ginekologii, położnictwa i endokrynologii Usunięcie macicy, czyli histerektomia, należy do grupy najczęściej wykonywanych operacji ginekologicznych. Choć skutki uboczne tego typu leczenia są poważne, zwłaszcza jeżeli ma być przeprowadzone u kobiety w wieku przedmenopauzalnym, to często stanowi ono jedyną szansę na powrót do zdrowia. Ich wystąpienie i przebieg rekonwalescencji zależy jednak nie tylko od wieku pacjentki, ale i od zakresu leczenia. Zależnie od stanu zdrowia chorej, lekarz może zadecydować o usunięciu trzonu macicy lub całego organu, albo o rozszerzyć operację o usunięcie jajników i części operacji usunięcia macicyUsunięcie macicy może dotyczyć części lub całego organu. Lekarz może też podjąć decyzję o rozszerzeniu operacji. Z tego względu, wyróżnia się następujące rodzaje histerektomii:Histerektomia częściowa. Histerektomia całkowita. Histerektomia całkowita z usunięciem jajników i jajowodów. Histerektomia radykalna. Histerektomia częściowa przewiduje usunięcie trzonu macicy. W ramach histerektomii całkowitej, usuwany jest cały organ - trzon i szyjka macicy. Zdarzają się jednak sytuacje, w których konieczne jest także usunięcie jajników i jajowodów. Histerektomia radykalna polega natomiast na usunięciu przydatków, górnej części pochwy i okolicznych węzłów o zakresie leczenia operacyjnego podejmuje lekarz, w oparciu o indywidualną analizę przypadku. Warto jednak podkreślić, że usunięcie przydatków wciąż pozostaje kwestią sporną w środowisku medycznym. Obecnie, coraz więcej lekarzy odstępuje od tej praktyki, jeżeli nie zachodzą ku temu wyraźne wskazania medyczne (z powodu choroby nowotworowej). Prowadzone badania naukowe dowiodły, że usunięcie jajników, mające uchronić przed wystąpieniem raka jajnika w przyszłości, doprowadza do przyspieszenia procesu starzenia się organizmu i rozwoju miażdżycy. Badania dowiodły też, że grupa kobiet, u których pozostawiono oba jajniki, charakteryzuje się nieco niższą w macicy – przyczyny, objawy, diagnostyka i leczenieŁyżeczkowanie macicy – na czym polega abrazja macicy?Przyczyny usunięcia macicyUsunięcie macicy to leczenie o charakterze nieodwracalnym, zatem aby mogło być wdrożone, muszą wystąpić konkretne wskazania. Operacja usunięcia macicy może okazać się niezbędna, gdy lekarz zdiagnozuje jedną z następujących dolegliwości:Mięśniaki - występujące licznie, ulegające powiększeniu i skutkujące wystąpienie długich i bolesnych miesiączek. Obniżenie lub wypadanie macicy - spowodowane osłabieniem i rozluźnieniem mięśni dna miednicy, dotyczy przede wszystkim kobiet w podeszłym wieku. Rak szyjki macicy - gdy zachodzi podejrzenie, że nastąpiły przerzuty do macicy. Rak endometrium. Rak trzonu macicy. Nieprawidłowy rozrost błony śluzowej macicy. Endometrioza. Jeżeli w danym przypadku jest to możliwe, wycięcie macicy jest zastępowane innym leczeniem. Dotyczy to przede wszystkim mięśniaków. W takim przypadku, jeżeli nie ma ku temu żadnych przeciwwskazań, stosowana jest embolizacja. Zabieg polega na zwłóknieniu i zablokowaniu dopływu krwi do mięśniaków, poprzez zablokowanie tętnicy środkami embolicznymi. Tego rodzaju leczenie jest możliwe do wdrożenia, gdy mięśniaki nie są jeszcze zbyt duże, jednak w tym przypadku, nie ma możliwości przeprowadzenia badania histopatologicznego. Embolizacja jest najczęściej stosowana u młodych pacjentek, które jeszcze nie niektórych przypadkach schorzeń błony śluzowej macicy, możliwe jest wdrożenie alternatywnego leczenia. Lekarz może zdecydować się na wykonanie endoskopowego zabiegu resekcji, czyli usunięcia endometrium – zapalenie, polip, przerost i rakMięśniaki macicy - niezłośliwe nowotwory macicyCzy usuwanie szyjki macicy zawsze jest konieczne?Usunięcie macicy nie musi być równoznaczne z koniecznością usunięcia szyjki macicy. Czasami, lekarz decyduje się na jej pozostawienie. Warunkiem jest stwierdzanie I lub II grupy cytologicznej w każdym badaniu i brak nadżerek. Takie działanie pozwala zapobiec wypadaniu pochwy. Powikłanie to występuje stosunkowo rzadko, jednak jest poważne. Pozostawienie szyjki macicy pozwala na lepsze podtrzymanie pochwy przez mięśnie i więzadła. Poza tym, pozostawienie szyjki macicy pozwala zmniejszyć psychologiczne skutki, wynikające z przeprowadzenia operacji. Po zakończeniu leczenia, u kobiety może ugruntować się błędne przekonanie "bycia niepełnowartościową". Jeżeli po operacji zostanie coś więcej niż tylko pochwa, psychiczne samopoczucie pacjentki może być lekarz zdecyduje się na taki krok, pacjentka będzie musiała regularnie wykonywać badanie cytologiczne. Pozostawienie szyjki macicy stwarza ryzyko rozwoju nowotworu w tym obszarze. Cytologia, wykonywana regularnie, pozwoli na wczesne wykrycie ewentualnych zmian i na wczesne wdrożenie odpowiedniego czym polega usunięcie macicy?Usunięcie macicy to operacja, która może być zrealizowana z użyciem jednej z dwóch metod. Techniki, o których mowa, to:Klasycznej. Laparoskopowej. Klasyczna operacja jest przeprowadzana z dostępu przezbrzusznego lub przezpochwowego. Wymaga znieczulenia ogólnego lub dolędźwiowego (pozwala zachować przytomność, jednak wyklucza odczuwanie bólu). Lekarz wykonuje kilkunastocentymetrowe nacięcie poprzeczne (przebiegające wzdłuż linii spojenia łonowego) lub pionowe (przebiegające od spojenia łonowego do pępka). Po otwarciu powłok brzusznych, następuje usunięcie macicy, a jeżeli zachodzi taka konieczność - także przydatków, okolicznych węzłów chłonnych i górnej części się, że konieczność poszerzenia zakresu leczenia jest stwierdzana dopiero w trakcie operacji. Jeżeli leczenie dotyczy pacjentki poniżej 45 roku życia, lekarz może zdecydować się na pozostawienie jednego jajnika, o ile nie ma ku temu żadnych medycznych przeciwwskazań. Dzięki temu, produkcja hormonów nie zostaje przerwana. w przypadku pacjentek w starszym wieku, najczęściej usunięte zostają także przydatki. Takie działanie pozwala zapobiec rozwojowi choroby nowotworowej. W trakcie operacji, lekarz pobierze materiał, który zostanie przekazany do badania metodą laparoskopową realizowane jest w znieczuleniu ogólnym. Lekarz wykonuje dwa niewielkie (kilkucentymetrowe) nacięcia w okolicy pępka. Przez pierwsze wprowadza laparoskop (wziernik, który daje możliwość obserwowania wnętrza jamy brzusznej, podgląd widoczny jest na monitorze), przez drugie - mikronarzędzia. Macica zostaje oddzielona od pochwy i podtrzymujących ją więzadeł, a jeżeli zakres leczenia jest ograniczony do samego trzonu - także od szyjki macicy. W dalszej kolejności, organ zostaje podzielony na niewielkie fragmenty, które zostają usunięte przez nacięcie lub przez pochwę (taka możliwość istnieje wyłącznie w przypadku, gdy macica charakteryzuje się niewielkimi rozmiarami). Metoda laparoskopowa ma zastosowanie, gdy nie ma konieczności przeprowadzania histerektomii wskazaniem do przeprowadzenia operacji są mięśniaki, bez względu na obraną technikę przeprowadzenia operacji, może zajść konieczność ich zmniejszenia przed zabiegiem. Takie działanie realizowane jest przy użyciu środków farmakologicznych, a służy ułatwieniu zabiegu. O wyborze właściwej metody leczenia decyduje lekarz, w oparciu o występujące wskazania, do których należy: rodzaj schorzenia, wiek i anatomia przeprowadzonej operacji, konieczne jest utrzymywanie ścisłej diety (przez 48 godzin). Pacjentki pozostają w szpitalu maksymalnie przez 7 dni, a jeżeli leczenie dotyczyło choroby nowotworowej - przez 14 dni. Aby zapobiec powstawaniu zrostów i zakrzepów, w 2 dobie wprowadzana jest niewielka aktywność. Jeżeli w czasie pobytu w szpitalu nie pojawiły się żadne komplikacje, pacjentka jest wypisywana do domu. Jeżeli przyczyna operacji nie miała charakteru onkologicznego, pierwsza wizyta kontrolna (na której pacjentka pozna wynik badania histopatologicznego) odbywa się po miesiącu. Kolejne badania przeprowadzane są raz w roku. W przypadku pacjentek leczonych onkologicznie, wizyty kontrolne powinny odbywać się minimum 2-3 razy w ciągu roku. 10 sygnałów ostrzegawczych, które mogą świadczyć o tym, że m... Rekonwalescencja po usuwaniu macicyUsunięcie macicy to poważna operacja. Co za tym idzie, okres rekonwalescencji po zakończeniu leczenia jest dość minimum 6 miesięcy po operacji, należy powstrzymać się od nadmiernej aktywności fizycznej (powrót do normalnej aktywności musi być realizowany stopniowo). Trzeba też unikać podnoszenia ciężkich przedmiotów, przy czym należy zaznaczyć, że w tym przypadku, słowo "ciężki" odnosi się do każdego przedmiotu o wadze przekraczającej 5 kg. Lekarz zaleci też przestrzeganie lekkostrawnej operacji, kobieta przestaje miesiączkować. Jeżeli w ramach leczenia nie zaszła konieczność usunięcia obu jajników, hormony są nadal produkowane, a objawy przyspieszonego klimakterium - nie występują. Inaczej wygląda to w przypadku, gdy zakres zabiegu objął także macicy a hormonalna terapia zastępczaUsunięcie macicy wraz z przydatkami sprawia, że u kobiety szybko (zwykle w ciągu 48 godzin po operacji) pojawiają się objawy, świadczące o przekwitaniu. Symptomy, o których mowa, to:Uderzenia gorąca. Kołatanie serca. Wzmożona potliwość. Objawy mają gwałtowny charakter, dlatego konieczne jest podanie odpowiednio wysokiej dawki estrogenów. W przeciwnym wypadku, dalsze leczenie będzie utrudnione, bowiem występujące objawy mogą też wskazywać na powikłania pooperacyjne. Jeżeli jednak ustąpią pod wpływem działania hormonów, będzie to oznaczało, że ich przyczyną jest przyspieszona usunięciu macicy wraz z przydatkami, kobieta powinna przyjmować estrogen (terapia kombinowana, w ramach której podaje się estrogen, progesteron i niewielką dawkę androgenu, stosowana jest tylko u pacjentek, którym usunięto jajniki, ale pozostawiono macicę). Jeżeli zajdzie taka konieczność, podane zostaną też niewielkie dawki androgenu (w celu pobudzenia libido). Indywidualnie dobrana terapia powinna trwać do około 51. roku życia, czyli do średniego wieku, w którym następuje terapia zastępcza pozwala uniknąć przyspieszenia procesu starzenia się organizmu i wystąpienia objawów menopauzy, jednak nie tylko. Kobiety, które nie decydują się na leczenie hormonalne, w większym stopniu narażone są na rozwój osteoporozy, miażdżycy i choroby niedokrwiennej serca. Większe jest też ryzyko wystąpienia infekcji układu moczowego, zapalenia i suchości uboczne usunięcia macicyUsunięcie macicy, tak jak każda inna operacja, stwarza pewne ryzyko wystąpienia powikłań. Już w trakcie zabiegu, może pojawić się obfite krwawienie. Rzadko zdarzają się przypadki, w których dochodzi do uszkodzenia jelita, moczowodu lub pęcherza po usunięciu macicy mogą pojawić się już w okresie rekonwalescencji. Po operacji, pojawia się ryzyko zakażenia rany i wystąpienia krwiaków w miejscu założenia szwów. Może też dojść do wystąpienia niedrożności jelit. U niektórych pacjentek (dotyczy to przede wszystkim kobiet, które zbyt długo leżą po operacji) może pojawić się zapalenie płuc, co ma związek z ich niewystarczającym upowietrzeniem i zbyt słabym rozciąganiem pęcherzyków się, że po zabiegu, dochodzi do obniżenia lub wypadania pochwy. Może towarzyszyć temu nietrzymanie moczu. Wśród innych powikłań, należy wymienić infekcje cewki moczowej i pęcherza moczowego. Po operacji może pojawić się nieznaczne krwawienie z pochwy. Jeżeli utrzymuje się dłużej niż kilka tygodni, należy niezwłocznie skonsultować się z lekarzem. Niektóre pacjentki uskarżają się na suchość wycięcia macicy stwarza też pewne ryzyko uszkodzenia nerwów. Objawem tego może być mrowienie i drętwienie w nogach, jak i dolegliwości bólowe. Należy jednak podkreślić, że zdarza się to macicy a życie intymneUsunięcie macicy nie jest równoznaczne z wykluczeniem z życia intymnego. Za udane życie seksualne odpowiada przede wszystkim psychika, więc to, czy kobieta poddana histerektomii będzie odczuwała przyjemność ze zbliżenia, zależy w dużej mierze od jej wiedzieć, że w osiąganiu satysfakcji seksualnej, macica nie odgrywa pierwszoplanowej roli. Odczuwane przy zbliżeniu bodźce rejestrowane są przede wszystkim przez łechtaczkę i pochwę, więc w tym temacie, nie powinno zmienić się zbyt wiele. Inne odczucia mogą natomiast towarzyszyć orgazmowi. Po wycięciu macicy, charakterystyczne skurcze nie będą przypadku kobiet, u których przeprowadzone zostało usunięcie macicy i jajników, może pojawić się problem braku libido. Wynika to z wystąpienia wcześniejszej menopauzy, czego przyczyną jest brak hormonów płciowych, zarówno żeńskich, jak i męskich, które odpowiadają za odczuwanie pociągu seksualnego. W takim przypadku (jeżeli pacjentka zdecydowała się na hormonalną terapię zastępczą), podane zostaną niewielkie dawki androgenu, czyli męskiego hormonu płciowego. Hormonalna terapia zastępcza powinna też zmniejszyć problem suchości pochwy, jednak jeżeli nawilżenie będzie niewystarczające, warto sięgnąć po udanego życia intymnego po operacji usunięcia macicy jest jednak właściwe nastawienie psychiczne. Po przeprowadzonej histerektomii często zdarza się, że u kobiety występuje poczucie obniżonej wartości i spadającej atrakcyjności, zwłaszcza gdy operacja doprowadziła do wystąpienia zmian w sylwetce. Taka sytuacja może wpłynąć na brak chęci na aktywność seksualną, a w konsekwencji - doprowadzić nawet do depresji. Jeżeli leczenie operacyjne odcisnęło piętno na psychice, nie należy wzbraniać się przed wizytą u też:Zapalenie przydatków – objawy, przyczyny i leczenieGrzybica pochwy – leczenie i profilaktykaPieczenie pochwy – przyczyny i leczenieNadżerka szyjki macicy – przyczyny, objawy i leczenieBezbolesna metoda usuwania mięśniaka macicy już dostępna w Polsce:Polecane ofertyMateriały promocyjne partnera Zdrowe zakupy Spis treści Problem ten, który stanowi jeden z najczęstszych powodów przeprowadzania zabiegu histerektomii, może dotyczyć nawet 50% kobiet, które rodziły. W badaniu Women’s Health Initiative (WHI), przeprowadzonym przez amerykańskie Narodowe Instytuty Zdrowia (National Institutes of Health, NIH) wykazano, że jego oznaki pojawiały się u 41% wszystkich kobiet w przedziale wiekowym 50-79 lat. Większość lekarzy jest zgodna co do tego, że jeśli objawy są łagodne, nie ma konieczności wdrażania uśmierzającej je terapii. Wypadanie macicy - opis przypadku Artykuł ten napisałam dlatego, że ja również doświadczyłam początków wypadania narządów miednicy. Przeraziły mnie tradycyjne propozycje leczenia i przygnębiające rokowania. Byłam też tak zaszokowana zdumiewającą skutecznością zwalczania moich objawów poprzez akupunkturę, tradycyjną medycynę chińską i ziołolecznictwo, a później tak gruntownie wzmocniona i wspierana edukacją szerzoną przez Christine Kent i program Whole Woman, że musiałam o tym opowiedzieć. Moja historia nie pokrywa się z doświadczeniami ogromnej większości kobiet zmagających się z wypadaniem narządów miednicy, a ja z totalnie subiektywnego i ludzkiego punktu widzenia żałuję, że tak nie jest. Kiedy po raz pierwszy zaczęłam zauważać objawy, miałam 56 lat. Szczerze mówiąc, czułam, jakby moja pochwa wychodziła na zewnątrz (wiem, że to niemożliwe, ale takie miałam wrażenie). Poszłam do pielęgniarki, która po badaniu stwierdziła, że to pierwsze stadium wypadania macicy i (niespodzianka!) poleciła mi iść do domu, ćwiczyć mięśnie Kegla i czekać na rezultaty. Być może pomogła mi utrata w ciągu następnego roku ok. 22,5 kg. Możliwe, że w moim przypadku skuteczne okazały się ćwiczenia mięśni Kegla (lub coś innego). Tak czy owak, dopiero 7 lat później ponownie pojawiły się te same, lecz silniejsze objawy. Poszperałam trochę w internecie i tym razem nie kłopotałam się wizytą u pielęgniarki czy ginekologa - skierowałam się prosto do mojego akupunkturzysty. - Oczywiście, że możemy to wyleczyć - powiedział. Wyleczyć? Taka możliwość nie przyszła mi wcześniej do głowy. Kiedy jednak pierwszy raz leżałam na stole zabiegowym, a 6 igieł tkwiło mocno w czubku mojej głowy, niezliczona ilość dużych w innych miejscach, mogłam poczuć energię - qi - dosłownie nadciągającą ku górze poprzez centrum mojego ciała. Nie żartuję. Było to jak wewnętrzny odkurzacz wciągający wszystko z góry. Po kolejnych 2 zabiegach i 2 miesiącach stosowania chińskich ziół, przepisanych ze względu na ich "podciągające" właściwości, objawy ustąpiły. To było prawie rok temu. W międzyczasie odkryłam Christine Kent, Whole Woman Program i zaczęłam trenować postawę kobiety zintegrowanej i wykonywać kilka ćwiczeń jako środek zapobiegawczy. To tyle. Czy wyleczyłam wypadanie macicy? Nie mam pojęcia. Czuję się wspaniale, nie odczuwam żadnych objawów, a tak szczupła i aktywna fizycznie nie byłam od 20 lat. Czy tylko opanowałam sytuację? Mówiąc całkiem szczerze, nie jestem pewna, jaką to robi różnicę. Jakość życia to jakość życia bez względu na to, jak się ją osiąga. Na czym polega wypadanie macicy? O wypadaniu narządów miednicy (pelvic organ prolapse, POP), określanym również jako dysfunkcja dna miednicy (pelvic floor dysfunction, PFD), niewiele się mówi. Właściwie jest ono tajemnicą poliszynela. Zazwyczaj wypadanie uznaje się za oznakę osłabienia mięśni położonych w poprzek dna miednicy, które utrzymują macicę, pęcherz i odbytnicę na miejscu. Ponieważ mięśnie i więzadła rozciągają się i tracą zdolność do napinania wraz z naturalnym procesem starzenia organizmu, narządy jamy brzusznej stają się podatne na przesuwanie. Cystocele (opuszczenie pęcherza moczowego do pochwy powodujące parcie na mocz, jego zatrzymanie i nietrzymanie) może się nasilać. Ponadto rectocele (uwypuklenie odbytnicy w kierunku waginy) oraz enterocele (wgłobienie jelita do kanału pochwy) mogą wywoływać trudności z wypróżnianiem i ból podczas stosunku płciowego. Wypadanie macicy, jak wskazuje nazwa, to schorzenie, w przebiegu którego narząd ten zmienia położenie. O jego pierwszym stopniu mówi się, kiedy szyjka macicy, łącząca ją z kanałem pochwy, opada do waginy. O drugim - gdy opuszcza się aż do wylotu pochwy. W przypadku wypadania macicy trzeciego stopnia szyjka całkowicie wypada z pochwy, a czwartego - co może być trudne do wyobrażenia - cała macica wystaje z kanału pochwy. Początkowo schorzenie to może nie dawać objawów, jednakże jeśli macica w dalszym ciągu się obniża (co ma miejsce w większości przypadków), współżycie seksualne staje się coraz trudniejsze i bardziej bolesne. Może pojawiać się uczucie wewnętrznego ciśnienia lub ciężkości w okolicy miednicy, podobne do łagodnych dolegliwości menstruacyjnych. Częste są również ból kręgosłupa w okolicy lędźwiowo-krzyżowej oraz trudności z wypróżnianiem. Wraz z nasileniem nieprawidłowości wzmagają się również jej objawy. Cate Montana Przyczyny wypadania macicy i terapia konwencjonalna Z punktu widzenia medycyny konwencjonalnej przyczyny wypadania narządów miednicy są niejako wpisane w ogólny cykl życia kobiet - niezależnie od tego, czy pochodzą one z krajów rozwiniętych, czy Trzeciego Świata, oczywiste powody pozostają te same. Głównymi czynnikami rozwoju tego schorzenia są urodzenie dziecka w sposób naturalny, szczególnie więcej niż raz, i trudności przy porodzie. Inne przyczyny obejmują coraz starszy wiek, pomenopauzalne obniżenie poziomu estrogenów we krwi, podnoszenie ciężarów, przewlekły kaszel, intensywną aktywność fizyczną, otyłość, chroniczne zaparcia, uwarunkowania genetyczne, przebytą histerektomię oraz istniejące wcześniej choroby nerwowo-mięśniowe (takie jak stwardnienie rozsiane). Jeśli chodzi o tradycyjne metody leczenia, istnieje kilka opcji terapeutycznych. Pacjentkom z łagodnymi objawami zazwyczaj zaleca się, aby nie podejmowały żadnych działań, czekały i obserwowały same siebie. Słyszą one również, że powinny schudnąć, przestać podnosić jakiekolwiek ciężary oraz zacząć wykonywać w domu ćwiczenia wzmacniające mięśnie Kegla. W przypadku bardziej zaawansowanych stanów wypadania macicy lekarze zalecają stosowanie wkładek dopochwowych - plastikowych urządzeń dopasowanych do wnętrza pochwy. Zazwyczaj otaczają one szyjkę macicy i utrzymują narząd rodny na swoim miejscu. Środki te nie mają zastosowania w ciężkich przypadkach i mogą uszkodzić delikatną tkankę pochwy, co powoduje rany i owrzodzenia, jak również przeszkadza podczas współżycia seksualnego. Dominującą metodą jest leczenie operacyjne, które ma wiele form - od nacięcia pochwy w celu przepchnięcia opadającego pęcherza czy odbytnicy z powrotem na swoje miejsce po przeszczepy tkanek i histerektomię. Jednakże nawet na stronie internetowej brytyjskiej publicznej służby zdrowia NHS Choices stwierdza się, że "w przypadku wypadania narządów miednicy interwencja chirurgiczna może być czasem nieskuteczna, a schorzenie to może nawracać, co oznacza ewentualną potrzebę przeprowadzenia kolejnego zabiegu". Syntetyczne (nieabsorbowalne) i absorbowalne siatki wszczepiane do pochwy w celu poprawy wskaźników skuteczności operacji tylko pogarszają sprawę. W przypadku radykalnej histerektomii, w przebiegu której usuwa się oba jajniki i szyjkę macicy, siatkę chirurgiczną przymocowuje się często do szczytu pochwy i łączy z kośćmi krzyżowymi w celu utrzymania narządów w górze we właściwym miejscu. Procedura ta zwana jest sakrokolpopeksją. Według większości stron internetowych utrzymanych w nurcie tradycyjnego podejścia częstość niepowodzeń w przypadku takich procedur wynosi 1-5%, co mogłoby się wydawać akceptowalnym ryzykiem w obliczu tak strasznego i zmieniającego życie schorzenia jak wypadanie macicy. Jednak nawet amerykańska Agencja Żywności i Leków (FDA) nie zaleca obecnie stosowania siatek chirurgicznych ze względu na ogromną liczbę pozwów sądowych wnoszonych przeciwko lekarzom z powodu powikłań pooperacyjnych, takich jak chroniczny ból, obsuwanie siatki w pochwie, uszkodzenia innych narządów, bolesne współżycie, kolejne problemy natury seksualnej i inne. Nowe spojrzenie na problem wypadania narządów miednicy i kobiecą anatomię Sensowny byłby wniosek, że takie podejście do leczenia wypadania narządów miednicy musi być niewłaściwe. Wystarczyłoby wziąć pod uwagę konsekwentne niepowodzenia operacji, dramatyczne powikłania oraz wyniszczające fizyczne, emocjonalne, seksualne i psychologiczne koszty interwencji chirurgicznych obserwowane u kobiet z tym schorzeniem. Jednakże nie o to chodzi. Według NHS w latach 2012-2013 przeprowadzono w Wielkiej Brytanii około 30 tys. histerektomii, chociaż nie wszystkie musiały być spowodowane wypadaniem narządów miednicy. W Polsce jest jeszcze gorzej: każdego roku 25 tys. kobiet przechodzi tę operację z powodu obecności mięśniaków macicy, a nawet drugie tyle z innych przyczyn. Dlaczego ćwiczenia mięśni Kegla nie działają? Po przeczytaniu głównej części artykułu znasz już większość odpowiedzi na pytanie, dlaczego ćwiczenia mięśni Kegla są nieskuteczne w walce z wypadaniem narządów miednicy. Ponieważ jednak stanowią one jedyne zalecenie większości lekarzy dla kobiet doświadczających objawów tego schorzenia i/lub nietrzymania moczu, które pytają: "ale panie doktorze, co mogę zrobić?", problem ten wymaga bliższego przyjrzenia się. Wszechobecne w ginekologii ćwiczenia mięśni Kegla opracował i przedstawił w raporcie badawczym z 1942 r. dr Arnold Kegel. Doprowadziło to do tego, że dwa pokolenia kobiet uczono wzmacniania dna miednicy i mięśni pochwy. Wykonywane w tym celu ćwiczenia są proste. Należy położyć się na plecach i rytmicznie napinać i rozluźniać mięśnie pochwy, dna miednicy oraz zwieracz. Ćwiczenia te powinny przynajmniej złagodzić objawy wypadania narządów miednicy. Jednakże kobiety, które doświadczyły rozdzierającej serce podróży od pierwszego stopnia tego schorzenia do drugiego i trzeciego pomimo regularnego, codziennego ich wykonywania, wiedzą, że tak naprawdę są one nieskuteczne. Dlaczego? Dla ginekologa kobieta ma dno miednicy, na którym osadzone są narządy rodne. Jak to ujmuje Christine Kent z Whole Woman Inc., przedstawia to pochwę "jako pień drzewa podtrzymujący organy nad otworem w miękkotkankowym dnie u podstawy tułowia. Ponieważ wagina utrzymuje narządy w górze, musi być mocna i napięta, aby zapobiec ich wypadaniu". Jednakże, jak widzimy, z punktu widzenia anatomii jest to podejście nieprawidłowe, a ćwiczenia mięśni Kegla właściwie pogarszają sytuację. Spróbuj je wykonać właśnie teraz, gdziekolwiek siedzisz. Co się dzieje? Lędźwiowy odcinek kręgosłupa napina się i wygina do wewnątrz, a ściana jamy brzusznej kurczy i napręża - wszystko w połączeniu z prostym ruchem zaciskania mięśni pochwy i zwieracza. W wyniku tego narządy jamy brzusznej, w tym macica, oddalają się od brzusznych i miednicznych wsporników przy jednoczesnym przyciąganiu pęcherza i odbytnicy w kierunku pochwy i wypadania. Nie chodzi o to, że ćwiczenia mięśni Kegla są złe. W przypadku kobiet bez objawów wypadania narządów miednicy, które preferują naturalną kobiecą postawę (a nie napiętą i schowaną męską pozycję bojową z płaskimi mięśniami brzucha), utrzymują one siłę ścian pochwy i pomagają sprawić, by współżycie seksualne było przyjemniejsze. Nic dziwnego, że to mężczyzna je wynalazł, a inni ciągle je zalecają! Ćwiczenia mięśni Kegla mogą pogorszyć sytuację poprzez oddalenie macicy od brzusznych i miednicznych wsporników oraz przyciąganie pęcherza i odbytnicy w kierunku pochwy. Stare nawyki - szczególnie w medycynie - ciężko wykorzenić. Istnieją inne, skuteczne, nieoperacyjne, alternatywne formy leczenia kobiet zmagających się z wypadaniem narządów miednicy. Skorzystanie z nich wymaga jednak znaczącej zmiany świadomości i radykalnie odmiennego pojmowania anatomii kobiecej miednicy. - Operacje ginekologiczne w odpowiedzi na wypadanie narządów miednicy oraz nietrzymanie moczu wynikają z niewłaściwego rozumieniu anatomii. Są nieskutecznie, ponieważ nie mają prawa być skuteczne - mówi Christine Kent, pielęgniarka, która zmagała się z tym problemem, założycielka Whole Woman Center (Centrum Kobiety Zintegrowanej) w Albuquerque w Nowym Meksyku. Według Kent i innych pojedynczych głosów pojawiających się od czasu do czasu tradycyjne ginekologiczne spojrzenie na miękkotkankowe dno miednicy jest nie tylko niewłaściwe, lecz także niedorzeczne. Uważają tak ginekolog dr n. med. Davies oraz dr n. med. Linda Brubaker, specjalistka w dziedzinie medycyny kobiecej miednicy i chirurgii rekonstrukcyjnej z Uniwersytetu Loyoli w Chicago w stanie Illinois, która wraz z Theodorem Saclaridesem napisała książkę pt. "The Female Pelvic Floor" ("Dno kobiecej miednicy"). Kobiety mają prawdziwie ukostnione dno miednicy, które wraz z narządami jamy brzusznej pełni rolę wspornika - U małp człekokształtnych dno miednicy składa się z tkanki miękkiej, dlatego też kiedy przyjmują one postawę wyprostowaną, są bardzo narażone na nietrzymanie moczu bądź stolca. My jesteśmy zasilane zupełnie inaczej. Mamy prawdziwie ukostnione dno miednicy i to ono oraz ściana jamy brzusznej wspierają nasze narządy, nie zaś tzw. miękkotkankowy hamak zawieszony w głębi ciała - przekonuje Kent. Koncepcja hamaku odpowiada oczywiście temu, co każdy ginekolog widzi, gdy kobieta leży w pozycji litotomicznej (na plecach ze stopami w strzemionach). Kiedy pacjentka położy się z wyprostowanym w odcinku lędźwiowym kręgosłupem i skierowaną do góry i w przód miednicą, w naturalny sposób widoczna jest miękkotkankowa okolica. Jednakże nie jest to normalna pozycja kobiecej miednicy podczas chodzenia, biegania, siedzenia i innych czynności życiowych. Spójrzmy na kobiecą miednicę od przodu. Okolica miękkotkankowa, gdzie wychodzą z ciała narządy rozrodcze i wydalnicze (pochwa, cewka moczowa i odbytnica), jest wyraźnie umiejscowiona ku jej tyłowi. Jeśli tradycyjny medyczny pogląd na temat miękkotkankowego dna kobiecej miednicy, czy też swego rodzaju misy, jest właściwy, chodzenie (a co dopiero jakiekolwiek inne czynności) byłoby bolesne, jeśli nie niemożliwe. Generalnie poglądy współczesnych ginekologów podzielali XIII-wieczni lekarze płci męskiej, kiedy po raz pierwszy zaczęli przeprowadzać sekcje zwłok ułożonych płasko na marmurowych stołach w kostnicach (niektóre z ciał faktycznie należały do człekokształtnych małp). Było to ujęcie kobiecej anatomii, które prezentowali później na rycinach i w literaturze medycznej - do dziś nie uległo ono zmianie. - Nie jest niesamowite, że pogląd ten przyjęto dawno temu. To zrozumiałe. Zdumiewa fakt, że błąd ten po dziś dzień przenika ginekologię - mówi Christine Kent. Wyniszczające i bolesne doświadczenie z wypadaniem narządów miednicy sprzed 20 lat skłoniło Kent, która odmówiła operacji, do analizy alternatywnych rozwiązań i innych punktów widzenia tego problemu. Po tym jak sama skutecznie wyleczyła to schorzenie i wróciła do zdrowia, opracowała zalecenia dotyczące postawy i program ćwiczeń wspomagających zwalczanie objawów, który nazwała Whole Woman Program (Program Kobiety Zintegrowanej). Jak dotąd podejście to tysiącom kobiet pomogło uniknąć operacji, a kolejnym tysiącom wyzdrowieć po radykalnych zabiegach w obrębie miednicy. Betsy, klientka Whole Woman z Pensylwanii, mówi, że jest niezmiernie wdzięczna za to, że odkryła Program Kobiety Zintegrowanej. - Wypadania narządów miednicy doświadczyłam około moich 60. urodzin jako silnego wrażenia opadania czegoś w pochwie. Z perspektywy czasu widzę, że przez lata zmagałam się z objawami, lecz długo nie łączyłam ich ze sobą. W stanie lekkiej paniki rzuciłam się na internet. Miałam wystarczająco dużo szczęścia, że znalazłam stronę Christine, zanim poczułam się zbyt zagubiona w morzu nieprawdziwych informacji, które stanowią większość zasobów sieci - opowiada kobieta. W ciągu kilku miesięcy Betsy przestudiowała literaturę Whole Woman i trenowała utrzymanie naturalnego kształtu postawy według programu Whole Woman Posture (postawa kobiety zintegrowanej - patrz ilustracje). W ciągu ostatnich 5 lat skutecznie opanowała wszystkie objawy związane z wypadaniem narządów miednicy, jak również strach, który kiedyś w niej wywoływały. - Kobiety obawiają się wypadania macicy, a lekarze ten strach podsycają. Pacjentkom ogromnie trudno jest uporać się z tym problemem. Uważają, że muszą się go pozbyć, aby dalej żyć - mówi Betsy. Naturalne metody zapobiegania wypadaniu macicy Wszelka literatura, zajęcia jogi, Twoja matka i instruktor musztry mówią to samo: "wciągnij i schowaj - bez wymówek!" Kiedy jednak spojrzymy na słynną pracę Leonarda da Vinci dotyczącą złotego podziału i geometrii oraz jego równie znany rysunek człowieka witruwiańskiego jako podstawowe wyznaczniki boskich geometrycznych proporcji ludzkiego ciała i przyłożymy je do współczesnej postawy, otrzymamy sylwetkę nr 3 (schemat po prawej). Wystarczy na nią spojrzeć, a czujemy się rozchwiane. Jest całkowicie pozbawiona równowagi. Sylwetka po lewej jest niewiele lepsza, ponieważ również odchyla się do tyłu, większość ciężaru ciała spoczywa na piętach, a odciągnięte do tyłu ramiona równoważy poprzez wypchnięcie pośladków. Stanowi przeciwieństwo postawy kobiety zintegrowanej (pośrodku), która wygląda stabilnie z równomiernie rozłożonym obciążeniem pomiędzy podeszwami stóp - poniżej palucha i małego palca oraz centralnej części pięt - i szerokim promieniem zaokrąglenia kręgosłupa w części lędźwiowej. Wpasowuje się ona również w złoty prostokąt Leonarda. Postawa kobiety zintegrowanej Śmiało - spróbuj. Stań ze stopami równolegle do siebie, z palcami skierowanymi na wprost i wyprostowanymi kolanami, lecz nie odchylonymi do tyłu. Rozluźnij ścianę jamy brzusznej i mocno unieś klatkę piersiową. Ściana jamy brzusznej zostaje przyciągnięta poprzez uniesienie klatki piersiowej, a nie wciąganie czy przywodzenie brzucha. Ramiona powinny być cały czas opuszczone, ale nie cofnięte, a górna część pleców płaska i wyprostowana. Należy odchylić się w kierunku tylnej części głowy i szyi, lekko chowając podbródek. Będzie to wymagało mnóstwa praktyki. Niełatwo skorygować dekady nauki nieprawidłowej postawy jako właściwej, ale jest to możliwe. Potrząsanie brzuchem kobiety zintegrowane-ćwiczenie przeciwko wypadaniu macicy Oto jedno z najskuteczniejszych ćwiczeń przeciwko wypadaniu narządu rodnego. Stopy powinny być ustawione równolegle i w swobodnej odległości od siebie, obie nogi ugięte w stawach kolanowym i biodrowym, a dłonie oparte na udach, tuż powyżej kolan. Należy utrzymywać jedną długą linię biegnącą od czubka głowy do kości ogonowej. Oddycha się nosem, upewniając się przy tym, że podczas wdechu brzuch rozszerza się w kierunku podłogi, a przy wydechu przysuwa do kręgosłupa. Ten naturalny wzorzec oddychania podkreśla się poprzez silne wypychanie brzucha przy wdechu i wciąganie przy wydechu. Ćwiczenie to należy kontynuować w cyklu składającym się nawet z 12 serii. Dzięki temu narządy miednicy zostają odciągnięte od dolnej części brzucha, gdzie zazwyczaj są ulokowane. Spadek poziomu energii qi śledziony i nerek - co zrobić by go podnieść? Tradycyjna medycyna chińska definiuje wypadanie narządów miednicy jako obniżanie poziomu energii qi związane z niedoborami w strukturach śledziony i nerek. W celu wzmocnienia wymienionych wyżej organów nie zaleca się samodzielnego testowania żadnego z łatwo dostępnych w sieci chińskich ziół przeznaczonych do stosowania szczególnie w przypadku tego problemu. Jednak według tradycyjnej medycyny chińskiej istnieją inne metody związane z dietą i trybem życia, z których można skorzystać. Mówi się, że aby wesprzeć śledzionę, warzywa należy delikatnie gotować na parze, konsumować zupy, ograniczać spożycie surowych pokarmów zimą, a zwiększać je latem, trzymać się ustalonego jadłospisu oraz jeść częściej, ale mniejsze porcje. Zboża, warzywa korzeniowe, rzodkiew japońska, jarmuż oraz chude czerwone mięso również odżywiają śledzionę. Proso, fasola, soczewica, rukiew wodna, kapusta sitowata, pasternak, dynia, kapusta, jarmuż, cebula, dziki łosoś, jajka (organiczne, od kur hodowanych w naturalnych warunkach) to tylko niektóre pokarmy odżywiające nerki. Należy jednak pamiętać, że powyższa lista nie jest kompletna. Warto wprowadzić te produkty do jadłospisu na stałe, jednak bez przesady. Jak twierdzi, dzięki pracy z programem Whole Woman nie tylko lepiej się czuje, lecz także atrakcyjniej wygląda, a jej strach należy już do przeszłości. - Nie tylko nie obawiam się już wypadania macicy. Jestem też wdzięczna za program ze względu na to, jak praca z nim wpłynęła na moje ciało. Istnieje szerszy kontekst i chciałabym, by kobiety go dostrzegły. Ta wypukłość [wypadanie narządów miednicy] wydaje im się końcem świata, jednakże jest właściwie całkiem nieszkodliwa i możliwa do opanowania, jeśli wie się, co zrobić - przekonuje. Wpływ postawy na wypadanie macicy Podejście Whole Woman oparto na radykalnym poglądzie, według którego ludzka budowa jest zasadniczo solidna, a kobieca anatomia została skonstruowana we właściwy sposób. Christine Kent stanowczo utrzymuje, że przekonanie, jakoby w drodze ewolucji u człowieka płci żeńskiej wykształciło się miękkotkankowe dno miednicy jako struktura nośna dla wszystkich organów jamy brzusznej oraz ciężaru płodu podczas ciąży, jest absurdalne. Choć obecnie jej pracę popiera niewiele osób ze środowisk medycyny zachodniej, zadziwiające wskaźniki statystyczne (dodatkowo potwierdzające skuteczność jej własnego programu) wskazują na fakt, że jest ona na właściwej ścieżce. "Dysfunkcja dna miednicy jest wysoce rozpowszechniona w świecie Zachodu (...) i - jak wiadomo - często występuje w pewnych krajach (...), takich jak Gambia, Ghana, Nepal i Nigeria" - piszą Mark Vierhout i Kirsten Kluivers. Jeśli jednak medycyna zachodnia ma rację w powoływaniu się na wielokrotne porody pochwowe i trudności przy rodzeniu jako główne przyczyny wypadania macicy, to absolutnie nie powinno tak być. Wskaźniki płodności (średnie liczby dzieci przypadających na matkę) w krajach Pierwszego i Trzeciego świata radykalnie się różnią. W Polsce wynosi on 1,33. W Wielkiej Brytanii - 1,9. W USA na jedną matkę przypada przeciętnie 2 dzieci. We wszystkich tych krajach rzadko zdarzają się trudności porodowe, a częstość przeprowadzania cesarskich cięć jest wysoka. W Polsce ok. 40% wszystkich urodzeń odbywa się dzięki tej operacji, w Wielkiej Brytanii ok. 25%, a w USA - prawie jedna trzecia. Zestawmy to z typowym krajem Trzeciego Świata - Nigerią - gdzie średnia liczba dzieci przypadających na matkę wynosi 5, często zdarzają się trudne porody, a przez cesarskie cięcie rozwiązywanych jest tylko 1% ciąż, a okaże się, że dane po prostu się nie zgadzają. Coś innego niż wydawanie potomstwa na świat siłami natury i trudności okołoporodowe musi przyczyniać się do faktu, że na całym świecie z dysfunkcją dna macicy zmagają się podobne rzesze kobiet. Biorąc pod uwagę obserwacje anatomiczne Kent i Brubaker, logiczną przyczynę stanowi postawa. - Wszyscy mówią nam, żeby wciągnąć brzuch i schować tyłek: na zajęciach pilates, jogi, baletu, nawet nasze własne matki każą nam go zasysać, ściskać paskiem, pozbywać się. Pojawiła się nawet abdominoplastyka, czyli plastyka brzucha, mająca na celu likwidację wystającego fałdu brzusznego - opowiada na podstawie obserwacji Kent. A jednak, jak mówi, kiedy przyjrzymy się normalnej kobiecej postawie, zobaczymy piękną, naturalnie wyrazistą krzywiznę lędźwiową (która sytuuje miednicę i guzy kulszowe w ich naturalnej roli wsporników dna miednicy) i jednocześnie wypchnięcie narządów jamy brzusznej, w tym macicy, ku przodowi, gdzie są podtrzymywane przez zaokrąglony front ściany jamy brzusznej. Taką samą postawę - którą Kent nazywa naturalną postawą kobiety zintegrowanej - obserwuje się u wszystkich kobiet z krajów Trzeciego Świata. Klatka piersiowa uniesiona, wyrazista krzywizna lędźwiowa, jama brzuszna swobodnie rozluźniona ku przodowi, tak że stanowi wsparcie dla narządów wewnętrznych, a znajdujące się poniżej rusztowanie miednicy i guzy kulszowe podpierają całość. A jednak na Zachodzie dokładne przeciwieństwo takiego ułożenia ciała - męską pozycję bojową - uważa się za typową cechę prawidłowej postawy. Zachodnie kobiety naśladują tego typu posturę od pokoleń. - Nie przeprowadziłam badań męskiej anatomii strukturalnej na ogromną skalę. Jednak oczywiste jest to, że mamy o wiele bardziej wyrazistą krzywiznę lędźwiową niż mężczyźni, choć tracą ją wraz z upływem lat - mówi Christine Kent. Poprzez wymuszanie nienaturalnej, spłaszczonej i schowanej pozycji lędźwiowego odcinka kręgosłupa oraz wciąganie ściany jamy brzusznej narządy wewnętrzne, w tym macica i pęcherz, są spychane do tyłu i przechylane ku dołowi nad punktami wyjścia. Taka napięta i schowana pozycja stanowi w zasadzie to, co ginekolodzy widzą u leżącej na plecach kobiety. Skutek utrzymywania takiej postawy podczas stania prosto przez długi czas nie jest pozytywny. Przy niewielkim wsparciu ze strony tkanek miękkich, które wcześniej tworzyły swoistą ścianę skierowaną ku tyłowi miednicy, oraz narządach odchylonych teraz pionowo ku tyłowi i zwróconych w dół, ich wypadanie staje się dla współczesnych mieszkanek Zachodu prawie nieuniknione. W normalnej kobiecej postawie mamy do czynienia z naturalnie wyrazistą krzywizną lędźwiową, która sytuuje miednicę i guzy kulszowe w ich naturalnej roli wsporników dna miednicy Medycyna wschodu - naturalne sposoby leczenia wypadania macicy Na szczęście istnieje więcej niż jeden alternatywny pogląd dotyczący wypadania narządów miednicy i więcej niż jeden kierunek, w którym można udać się po pomoc. Aby zyskać zupełnie inny punkt widzenia (w równym stopniu zorientowany na niechirurgiczne metody leczenia), rzućmy szybko okiem w kierunku Wschodu. Dawno, dawno temu starożytni chińscy cesarze mieli w skarbcach tony złota, królestwa do dyspozycji i osobistą motywację do rozkazywania swoim lekarzom, by upewniali się co do tego, że wszystkie żony władców są zdrowe, szczęśliwe, pełne energii i płodne. W ciągu ponad 3 tys. lat badań i praktyki medycyna orientalna rozwinęła olbrzymie kompendium wiedzy z zakresu akupunktury i leków ziołowych wykorzystywanych w terapii wszelkiego rodzaju kobiecych dolegliwości zdrowotnych pod słońcem, w tym również wypadania narządów miednicy. - Mam jeden 110-stronicowy podręcznik poświęcony wyłącznie problemom natury kobiecej. Medycyna zachodnia może mieć przewagę w dziedzinie chirurgii, jednak medycyna chińska z pewnością miała 20 razy więcej czasu na wypracowanie wyrafinowanych technik leczenia przewlekłych chorób wewnętrznych - zauważa Michael Carruth, były lekarz chorób wewnętrznych, który przekwalifikował się na licencjonowanego akupunkturzystę i specjalistę w zakresie medycyny orientalnej. W przeciwieństwie do Kent, która bez wahania mówi, że z wypadaniem macicy można sobie radzić, Carruth, który praktykuje w Yelm w Waszyngtonie, nie obawia się używać w tym kontekście słowa "leczyć". - Leczyłem na to schorzenie kilka kobiet. Jedna miała wypadającą macicę, którą ustabilizowały zabiegi. Obecnie, po 3 miesiącach, wszystkie objawy ustąpiły, a pochwa przesuwa się - jest w połowie drogi z powrotem w kierunku normalnego położenia - opowiada. Inna pacjentka zmagała się z żylakami odbytu (rodzaj obniżenia narządów miednicy) i jej bruzda międzyzwieraczowa została całkowicie wyleczona. Jeszcze inna kobieta cierpiała na wypadanie cewki moczowej, które po dwumiesięcznej kuracji "stało się o wiele mniej dokuczliwe". Aimee Raupp, inny lekarz medycyny chińskiej, która specjalizuje się w kobiecej płodności i praktykuje w Nyack w stanie Nowy Jork, nie jest aż tak entuzjastycznie nastawiona do skuteczności wschodniego podejścia w leczeniu wypadania narządów miednicy. - Sama akupunktura i zioła nie mogą rozwiązać tego problemu. Pacjentka musi również ściśle przestrzegać zaleceń dotyczących zmian w diecie i trybie życia - mówi. Niemniej przyznaje, że również doświadczyła niezwykłej skuteczności wschodnich form leczenia w przypadku pacjentek cierpiących na wypadanie narządów miednicy. - Ostatnich kilka kobiet, które leczyłam, było zróżnicowanych pod względem symptomów. Miały problemy z częstością oddawania moczu, uczuciem ciężkości w dole brzucha, faktycznie widoczną wypadającą tkanką, bólem podczas stosunku. U każdej z nich w ciągu 8-12 tygodni nastąpiła poprawa dzięki terapii z wykorzystaniem ziół, akupunktury oraz zmian w diecie i trybie życia - opowiada. Spis treści Kogo dotyczy? Wypadanie macicy - opis przypadku Na czym polega wypadanie macicy? Przyczyny wypadania macicy i terapia konwencjonalna Nowe spojrzenie na problem wypadania narządów miednicy i kobiecą anatomię Dlaczego ćwiczenia mięśni Kegla nie działają? Data aktualizacji: 30 października 2021 Usunięcie macicy (histerektomia) nie wyklucza kobiety z życia rodzinnego czy seksualnego. Utrata organu stanowiącego symbol kobiecości oraz możliwość prokreacji niesie ze sobą jednak problemy natury psychologicznej i zdrowotnej, które nie powinny być lekceważone. Jak są skutki usunięcia macicy i jak można pomóc kobiecie po operacji? Usunięcie macicy to na tyle poważna ingerencja w nasze ciało, że nie powinniśmy wykonywać jej zbyt pochopnie. Zanim zdecydujemy się na histerektomię, dowiedzmy się od lekarza, dlaczego operacja musi być przeprowadzona i jakie niesie ze sobą konsekwencje. Można też zasięgnąć opinii co do konieczności i zakresu zabiegu u innych ginekologów. Przed operacją lekarz powinien poinformować obowiązkowo pacjentkę o ewentualnych skutkach ubocznych. W wyniku histerektomii usunięty zostanie bowiem organ płciowy odpowiedzialny za unerwienie dużej części organizmu i wewnętrzną gospodarkę hormonalną. Najczęstsze pytania, jakie zadają sobie kobiety zamierzające poddać się usunięciu macicy, dotyczą tego, usunięcie macicy będzie wiązało się z odczuwaniem satysfakcji seksualnej. W większości przypadków operacja usunięcia macicy nie wpływa znacząco na zadowolenie z życia seksualnego. Za operacją usunięcia macicy przemawia fakt, że trudno o udane życie seksualne, jeśli wcześniej kobieta narzekała na np. częste krwawienia czy bóle podbrzusza. Gdy te dolegliwości – na skutek histerektomii – znikną, może okazać się, że nasze relacje intymne nie tyle ulegną pogorszeniu, co poprawie. Poza tym u większości kobiet za odczuwanie bodźców seksualnych odpowiedzialne są czynniki psychiczne, zewnętrzne narządy płciowe (łechtaczka) oraz pochwa – macica pełni rolę drugorzędną. Mimo wszystko po operacji zaskoczyć nas może brak charakterystycznych skurczów w czasie orgazmów. Wynika to z faktu, że właśnie usunięty został organ za nie odpowiadający. To jednak tylko jedna strona medalu – niestety, zdarzają się przypadki, kiedy w wyniku operacji kobiety tracą ochotę na seks. Dlaczego? Dużą rolę odgrywa tu zakres zabiegu, a mianowicie - czy usuwamy macicę razem z przydatkami, czy też nie. Usunięcie jajników powoduje wcześniejszą menopauzę (różniącą się nieco od menopauzy naturalnej) i spadek hormonów płciowych - zarówno żeńskich, jak i męskich, które odpowiadają za libido. Ich brak może znacząco zmniejszyć potrzebę aktywności seksualnej. Wówczas konieczne jest przyjmowanie leków hormonalnych (czyli zastosowanie hormonalnej terapii zastępczej). Skutki uboczne po usunięciu macicy Jakie są skutki uboczne wycięcia macicy? Oprócz zmiany sposobu, w jaki większość kobiet odczuwa orgazm (wspomniane skurcze), kobiety narzekać mogą także na suchość pochwy. Jeśli pojawi się ona w wyniku operacji, zaopatrzyć się należy w lubrykanty, które nawilżą śluzówki. Jako że macica odpowiada za splot licznych sieci nerwowych, zmniejszyć się może odczuwalność bodźców seksualnych także w łechtaczce, wargach sromowych, pochwie (w rzadkich przypadkach uszkodzenia nerwów dotyczyć mogą drętwienia w nogach, nerwobóli czy mrowienia). Wiele kobiet uskarża się również na to, że usunięcie macicy zmieniło sylwetkę ich ciała. To wszystko może - choć nie musi - prowadzić do choroby po usunięciu macicy, a dokładniej depresji. Spadające poczucie własnej atrakcyjności czy kobiecości nie pomaga w odzyskaniu sprawności fizycznej po operacji i chęci na aktywność seksualną. Rekonwalescencja po usunięciu macicy Jak długo boli po usunięciu macicy? Czy można współżyć po operacji usunięcia macicy? Jeśli operacja usunięcia macicy odbyła się drogą przezpochwową, należy – jak po każdej operacji – zaczekać około 1,5 miesiąca, by zagoiły się rany. Pamiętać należy, że pierwsze stosunki płciowe wiązać się mogą z bólem bądź uczuciem dyskomfortu. Niezależnie od skutków, zabieg likwiduje chorobę, nie kobiecość, a w wielu przypadkach może uratować nam życie. Dlatego najlepszym wyjściem jest szczegółowe zapoznanie się z jego konsekwencjami i – najlepiej wspólna z lekarzem – ocena tego, jak powinna zostać przeprowadzona operacja. Ile zwolnienia po usunięciu macicy? Kiedy do pracy po usunięciu macicy? Długość zwolnienia po wycięciu macicy jest kwestią indywidualną. Najczęściej kobieta otrzymuje od 4 do 6 tygodni zwolnienia lekarskiego poszpitalnego. Jeśli kobieta nie czuje się na siłach i potrzebuje dłuższego odpoczynku, powinna udać się do lekarza rodzinnego na badanie i jeśli sytuacja będzie tego wymagała, lekarz może je wystawić. Czy ten artykuł był dla Ciebie pomocny? Dziękujemy za przeczytanie naszego artykułu do końca. Jeśli chcesz być na bieżąco z informacjami na temat zdrowia i zdrowego stylu życia, zapraszamy na nasz portal ponownie!

kiedy można ćwiczyć po usunięciu macicy